rzućmy światło na muzeum - kuratorki o projekcie
JACQUELINE
Czy możemy mówić o tym teraz?
(animacje, 2020)
Krótkie animacje stawiają wobec muzeum pytanie Czy możemy mówić o tym teraz? Z uwagi na wybuch pandemii zaczęliśmy się zastanawiać, czy aby jest to właściwy czas, aby roztrząsać problematyczne aspekty wystawy stałej, albo to, w jaki sposób do tej pory instytucja zajmowała się problematycznymi antysemickimi artefaktami lub przedstawieniami Żydów w swojej kolekcji. Ale zatem kiedy jest odpowiedni moment na tego typu rozmowy? Obostrzenia w czasie pandemii sprawiły, że świat się zatrzymał, dając nam możliwość wyobrażenia sobie, w jakim społeczeństwie chcemy żyć lub czy może po pandemii wrócimy po prostu do poprzedniego stanu. Korzystając z myśli rabinów zawartej w Sentencjach Ojców, jeśli nie teraz, to kiedy?
Czy możemy mówić o tym teraz? pyta ten, kto włączył się w rozmowy instytucjonalne (czy możemy mówić), uwzględniając niezręczność tematu (o tym) i pilność, spowodowaną tym, że jest to rozmowa od dawna spóźniona (teraz). Animacja gra pytaniem Czy możemy mówić o tym teraz? a przez ingerencję wody, tekst rozpuszcza się i przekształca w szereg stwierdzeń: Jak możemy teraz o tym mówić? Jeśli nie teraz, to kiedy? Mówimy teraz. Na koniec pojawia się zaproszenie, aby więcej głosów wzięło udział w rozmowie: mówmy o tym teraz.
—
Jacqueline Nicholls jest artystką wizualną mieszkającą w Londynie z korzeniami w Polsce. W swojej pracy bada pismo odręczne jako formę rysunku. W szczególności interesuje ją emocjonalne pociąganie nieczytelnego pisma, które nosi ślad po człowieku i wciąż wzywa do czytania. Jej zainteresowanie pisarstwem wynika z jej żydowskiego dziedzictwa i tradycji, która ceni naukową grę słów i interpretację tekstu jako aktu sakralnego. Prace Jacqueline są wystawiane na całym świecie i znajdują się w zbiorach zarówno publicznych, jak i prywatnych.
DOROTA
“Bez Rutyny”
(wideo, 2020)
Wideo “Bez Rutyny” odzwierciedla globalne, lokalne i osobiste doświadczenia, próbując zrozumieć związek między historycznymi i współczesnymi wydarzeniami społeczno-politycznymi. Artystka, za pomocą gleby i nasion, odtworzyła historyczne obrazy z Muzeum Etnograficznego w Krakowie, a także osobiste i prasowe zdjęcia. Archiwalne zdjęcia polskich kolędników w maskach śmierci, diabła, Żyda i kozy przeplatają się ze współczesnymi wizerunkami zamaskowanych grabarzy, którzy dokonują pochówku podczas pandemii COVID-19. Obrazy są filmowane, gdy się rozpadają, a ich niszczenie czerpie inspirację z wiersza „Nic dwa razy się nie zdarza” Wisławy Szymborskiej. Te efemeryczne ruchome wizje, splecione razem, tworzą stały strumień doświadczeń, wielokrotnie i gwałtownie zatrzymywanych, co powoduje przerwanie liniowości czasu, sprawiając, że kierujemy spojrzenie od przeszłości do teraźniejszości. Dzięki wykorzystaniu wideo jako płótna do rysunków, temat i jego fotograficzne wcielenia zostały odwrócone. Pierwszy plan ukazuje nie tylko niepewności moralne w naszym społeczeństwie, ale także naszą interpretację wydarzeń, zarówno historycznych, jak i współczesnych.
—
Dorota Mytych jest artystką multidyscyplinarną, zajmującą się malarstwem, rysunkiem, rzeźbą, instalacjami artystycznymi oraz wideo. Urodziła się w Elblągu, ale żyje i pracuje między Polską i Australią. W 1996 roku zdobyła dyplom Akademii Sztuk Pięknych we Florencji. Od lat ma swoje wystawy w wielu krajach świata. Jej twórczość pokazywana jest w uznanych muzeach i instytucjach, w tym m.in. w Muzeum Sztuki Współczesnej w Sydney czy the Victoria Legal Aid Collection w Melbourne. Jej prace znajdują się także w prywatnych kolekcjach na całym świecie.